قسمت سوم- تک‌گویی پوتین
آزادی مطبوعات در روسیه در قید و بند محدودیت‌های بسیاری‌ست و همواره باید گزارشگران مراقب جان خود باشند. گرچه هستند هنوز نویسندگان شجاعی که از انتقادات خود دست برنمی‌دارند.
وقتی دلتنگی از حد می‌گذرد، سردبیر هفته‌نامه‌ی رشوه‌خواری و جنایت دست از کار می‌کشد و راهی آرامگاهی در کناره‌ی رود دن می‌شود؛ جایی که همکار سابق‌ش را در خود آرام داده است. سرگئی اشلپسوو به رسم روس‌ها، گیلاسی ودکا پر می‌کند و با تکه‌ای نان بر مقبره‌ی ویاچسلاو یاروشنکو می‌گذارد و می‌گوید:«من مطمئن هستم که دوستم به قتل رسیده!» و ادامه می‌دهد:«ولی حتا یک‌بار هم پلیس این موضوع را پیگیری نکرده».
یاروشنکو در باره‌ی عدالت تقلبی، خرید و فروش آزادی، دستگیری‌های سفارشی و سندسازی مطلب می‌نوشت. در روزهای آغازین سال جاری بود که روزنامه‌نگار بی‌دفاع با ضربه‌ای که به پشت سرش خورده بود، از دنیا رفت. از قرار معلوم چیزی شبیه به یک سانحه‌ی تصادفی. اما اشلپسوو می‌گوید:«اگر براستی او از پله‌ها سرنگون شده است چرا هیچگونه آثار کبودی بر دست و پای او ننشسته؟ و چرا چند روز بعد که رهگذران با پیکر بی‌جان سردبیر مواجه شدند، تلفن همراه وی را چندین کیلومتر دورتر از جسد وی بر روی یک نیمکتی در پارک پیدا کردند؟».
پلیس از پشت تلفن به اشلپسوو هشدار می‌دهد:«این جاروجنجالی رو که با نوشته‌هات راه انداختی تمومش کن!». وی در جست‌وجوی پاسخ سؤالاتی‌ست که به مرگ سردبیر سابق‌ش مربوط می‌شود. اینکه وی در هنگام مرگ 1.8 میلی‌لیتر الکل در خونش یافت شده است. اینها تردیدهای اشلسپوو را دامن می‌زند. وی می‌گوید:«این برای اولین‌بار است که می‌شنوم در هنگام انتقال مجروحی به بیمارستان با این شدت از جراحت، الکل خونش را اندازه‌گیری می‌کنند !».
به هرحال انجمن گلاس‌نوست که در مسکو قرار دارد، نام یاروشنکو را در دنباله‌ی نام 122 روزنامه‌نگار دیگری که در دوران حکومت ولادیمیر پوتین یعنی از سال 2000 به بعد کشته شده‌اند، وارد می‌کند.
نام کشور روسیه همواره در فهرست سازمان گزارشگران بدون مرز جای گرفته است آن هم به عنوان یکی از کشورهایی که مشکل آزادی مطبوعات دارد. این فهرست هر ساله بر اساس گزارش‌ها و تحقیقات این سازمان منتشر می‌شود. روسیه سال گذشته جایگاه 141 را از 173 کشور به خود اختصاص داده بود.
.jpg)
